Diagnose
Voorpoot kreupelheid
De belangrijkste oorzaak van kreupelheid van de voorpoot van de hond is elleboogdysplasie, de abnormale ontwikkeling van de drie botten van het ellebooggewricht: radius, ellepijp en humerus. Elleboogdysplasie is complex en wordt beïnvloed door genetische regulatie en omgevingsinvloeden op de groei van skelet en kraakbeen.
Wanneer de groei normaal is, passen de botten van het gewricht perfect op elkaar, soepel geleidende en ondersteunende beweging.
Wanneer de groei abnormaal is, zijn de botten van het gewricht incongruent en passen ze niet bij elkaar, wat resulteert in een onregelmatige en hoge contactdruk. Dit leidt tot de volgende aandoeningen, die in combinatie kunnen voorkomen:
- Subtrochleaire sclerose (STS)
- Osteochondritis Dessicanen (OCS)
- Ununited Anconeal Process (UAP)
- Gefragmenteerd coronoïdproces (FCP)
- Ziekte van het mediale compartiment (MCD)
- Elleboog incongruentie
Omdat deze aandoeningen in combinatie en in verschillende mate van ernst kunnen voorkomen, moet een volledige evaluatie worden uitgevoerd, inclusief röntgenfoto's en in sommige gevallen CT. Een veterinair orthopedisch specialist kan het volledige spectrum van bijdragende aandoeningen herkennen en behandelstrategieën bepalen.
Wat zijn de tekenen?
Tekenen kunnen al op de leeftijd van vier tot vijf maanden worden geïdentificeerd door een klinisch en radiografisch onderzoek, maar de snelle groeisnelheid en het vermogen van onze metgezellen om de tekenen van kreupelheid te verbergen, maken vroege detectie een uitdaging.
Tekens:
- Pijn
- Verminderd bewegingsbereik
- Verlies van spiermassa (spieratrofie)
- Abnormale houding bij staan, opstaan, liggen of zitten
- Abnormale gang tijdens het lopen, draven, traplopen of draaien
- Zwelling en ontsteking
- Beweging raspen of slijpen
Net als bij mensen is artritis bij een hond pijnlijk, wat resulteert in intermitterende en aanhoudende kreupelheid, vooral na lichamelijke activiteit.
De aandoening komt vaker voor en de gevolgen zijn meer slopend bij grote rassen. Duitse herders en Golden en Labrador retrievers behoren tot de meest getroffen.
Als u vermoedt dat uw begeleider last heeft van elleboogdysplasie, neem dan contact op met uw huisarts voor een lichamelijk en radiografisch onderzoek. Unieke röntgenfoto's en evaluaties van de gewrichtsfunctie zullen worden uitgevoerd om goed te screenen op ziekte en behandelingsstrategieën aan te bevelen.
Behandelingsopties
Verleng het actieve leven
Hoewel het niet mogelijk is om de abnormale groei van het gewricht om te keren, zijn er verschillende strategieën om de pijn te minimaliseren, het actieve leven te verlengen en de progressie van de ziekte te vertragen.
Opties voor behandeling variëren per leeftijd, ernst, arthritische verandering, mate van pijn/ongemak, verwachtingen van de eigenaar en financiële draagkracht.
Voor velen kunnen dieet-/gewichtsbeheersing, activiteitsbeperking, fysieke revalidatie, niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen en orale supplementen de symptomen van ziekte beheersen en verlichten.
Wanneer de aandoening ernstiger is, zijn chirurgische behandelingen beschikbaar en deze zullen in het algemeen variëren door de leeftijd van de patiënt en de hoeveelheid arthritische veranderingen die in het gewricht zijn opgetreden.
Om het simpel te houden, kunnen we deze zien als: vroege, midden en late stadia van ziekte.
Vroeg
Honden die worden gescreend en gediagnosticeerd als puppy's op een leeftijd van ongeveer vier maanden, hebben de meeste opties. Wanneer de patiënt nog in de groei is, tot een leeftijd van ongeveer een jaar, kunnen chirurgische ingrepen worden uitgevoerd om de groei van de radius en ulna te beïnvloeden, zodat het gewricht normaler functioneert, idealiter vermijdend toekomstige operaties en progressie naar Fragmented Coronoid Process (FCP) , Osteochondritis Dissecans (OCD) of Ununited Anconeal Process (UAP). Deze procedures worden gecategoriseerd als osteotomie- of ostectomieprocedures en omvatten: distale ulna-osteotomie (DUO), proximale ulna schuine osteotomie (PUO) en proximale radius schuine/verlengende osteotomie. Osteotomieprocedures omvatten het snijden van bot om de uitlijning van de ledemaat te veranderen. Het doel is om de belasting van het gewricht tijdens de groeifase te normaliseren. De beslissing welke procedure moet worden uitgevoerd, hangt af van de ernst en combinaties van aandoeningen.
Midden
Als het skelet van een patiënt eenmaal een jaar of ouder is, zullen veel patiënten een of meer van de aandoeningen hebben ontwikkeld die verband houden met elleboogdysplasie, bijvoorbeeld Fragmented Coronoid Process (FCP). Fragmentverwijdering, de chirurgische ingreep voor FCP, zal een gevolg van elleboogdysplasie elimineren, maar zal niet de onderliggende oorzaken van ziekte aanpakken. Voor veel patiënten, vooral die met mediale compartimentziekte (MCD), zal de overbelasting van een compartiment van het ellebooggewricht, het verwijderen van fragmenten een tijdelijk voordeel opleveren, maar de kreupelheid zal terugkeren en de progressie van de ziekte zal aanhouden.
In de afgelopen jaren zijn corrigerende osteotomieën ontwikkeld om de belasting van het gewricht te normaliseren, de progressie van de ziekte te vertragen en het actieve leven van patiënten te verlengen. Deze omvatten: glijdende humerale osteotomie (SHO) en proximale ontvoerende ulnaire osteotomie (PAUL). Beide procedures omvatten het snijden en plateren van bot om het gewicht te verplaatsen van het meest pijnlijke deel van het gewricht. De PAUL-procedure was het meest effectief bij patiënten die een behandeling kregen voordat de ziekte in een gevorderd stadium was, maar oudere patiënten zien ook een voordeel, meestal een verbetering van één tot twee gradaties van kreupelheid. Deze procedures, die als palliatief worden beschouwd, trachten de progressie van de ziekte te vertragen en pijn en kreupelheid te verminderen, maar zullen de opgelopen schade niet ongedaan maken of de progressie van de ziekte volledig stoppen.
Einde
Het eindstadium van de ziekte treedt op wanneer er zich grote arthritische veranderingen in het gewricht hebben voorgedaan, die ernstige kreupelheid en pijn veroorzaken die resulteren in een grote afname van de kwaliteit van leven. Medisch management om pijn en zwelling onder controle te houden is aan hun grenzen en de functie van ledematen is aanzienlijk aangetast. Voor deze patiënten is vervanging van het ellebooggewricht een haalbare optie geworden dankzij het pionierswerk van chirurgen en innovators.
Met ongeveer 60% van het gewicht van een hond dat door de voorpoten wordt gedragen en een complex gewricht dat scharniert en roteert, is een voldoende gewrichtsvervangingsapparaat een uitdaging. Hoewel deze apparaten zich nog in de relatief vroege stadia van commercialisering bevinden, zijn implantaten en procedures met grote zorg ontwikkeld. Een voldoende implantaat vervangt niet alleen de zieke en pijnlijke delen van het gewricht, maar zorgt ook voor een normale werking van de ledematen en gaat het leven van de patiënt mee.
Denk aan je metgezel
Honden met elleboogdysplasie zullen nog steeds met hun staart kwispelen en, niet gediagnosticeerd, worden vaak als "lui" beschouwd. Maar inactiviteit, vooral bij jonge honden, is vaak het gevolg van chronische pijn en ongemak. Onze metgezellen willen en moeten actief zijn. We brengen specifieke rassen in ons leven omdat we ons actieve leven met hen willen delen.
Als voogden is het onze verantwoordelijkheid om te evalueren wat praktisch en wenselijk is voor onszelf en onze metgezellen. Bij overleg met eigenaren, Andy Torrington, BVMS CertSAO MRCVS, zal vaak vragen: "Welke behandelstrategie denkt u dat uw partner zou kiezen?" Het is een belangrijke vraag om over na te denken.
Wanneer honden van middelbare leeftijd, die lange wandelingen maken en naast ons racen, de diagnose elleboogdysplasie krijgen, zouden ze dan kiezen voor een levenslange activiteitsbeperking en medicatie of een operatie en herstel waardoor ze weer in actie kunnen komen?
U kent uw partner het beste en uw dierenarts zal u helpen de status van de ziekte en relevante opties te evalueren.
Referenties:
1. American College of Veterinary Surgeons. Artrose bij honden.
2. Dagelijkse hondenspullen. Amerikaanse statistieken over huisdierbezit 2018/2019. https://www.dailydogstuff.com/us-pet-ownership-statistics
3. Flauwe SD. Artrose en behandelingen bij honden: een overzicht. Veterinaire Wetenschapsontwikkeling. 2015;5(2):84-89. DOI: 10.4081/vsd.2015.5931.
4. Orthopedische Stichting Dieren. Elleboogdysplasie onderzoeken. https://www.vin.com/apputil/content/defaultadv1.aspx?id=3853864&pid=11203&
5. American College of Veterinary Surgeons. Elleboogdysplasie bij honden. https://www.acvs.org/small-animal/canine-elbow-dysplasia
